52. Zwoźniak – Plaga zaimków

Jak już ktoś poświęci chwilę na odsłuchanie piosenki na Wrzucie, polecam pozostałe utwory z katalogu.

Powiedziała jedna pani,
że nasz przemysł jest do bani.
— A jak ONI – rzekła jasno
— teraz TAMTYCH z góry trzasną,
to będzie efekt w produkcji
gorszy od trzech rewolucji!

Zrobiłem się niespokojny,
czy z tego nie będzie wojny,
jak o Prusy czy Inflanty…
Żeby tylko szło o TAMTYCH,
to by krzyknął człek – Do broni! -,
lecz tu jeszcze jacyś ONI!

Bo taką własność miewa zaimek,
że zastępuje konkretne imię:
ON, ONA, ONO, ONI, ONE,
niby wiadomo, kto – a nie!

Raz się wkurzył mój pociotek,
że mu ktoś przewrócił płotek,
więc nieznane siły wraże
straszył: – Jeszcze WAM pokażę!
I pokazał pewnie to IM,
bo już płotek znowu stoi.

Ze zdumienia oniemiałem,
pytam: – Komu pokazałeś?
Tu pociotek tupnął nogą:
— Są TACY, co dużo mogą,
lecz ty nie zadzieraj knykci,
nie postawią ONI nic ci!

Bo własność miewa zaimek taką,
że o osobie mówi nijako:
ON, ONA, ONO, ONI, ONE,
a nie wiadomo kto, nie, nie!

Raz poeta, chyba z Pruszcza,
zaczął problem mi wyłuszczać,
że choć niby człowiek wolny,
jeszcze młody, bardzo zdolny,
to mu stoi w oku solą,
że mu śpiewać nie pozwolą.

Pytam go: – Cenzura może?
A on na to: – Dużo gorzej!
ONI dali taki prikaz…
Zaraz ci pokażę wykaz,
a w ogóle to mów ciszej,
bo jeszcze ktoś z NICH usłyszy…

Zapytuję mimo tremy,
czy ONI – to czasem nie MY?
Bo już zaczął ktoś rozgłaszać,
że Polska jest ICH, nie NASZA,
a więc dla wspólnego zysku
może by tak po nazwisku…?

(Powiedzmy sobie szczerze
raz na jakiś czas:
przecież nie ma tu nikogo
oprócz NAS!)

48. Grześkowiak – Oni

Gdy w rozmowie ze znajomym o mocno prawicowych poglądach zacytowałem kiedyś refren tej piosenki, usłyszałem śmiertelnie poważną odpowiedź: – Ej, jezuitów do tego nie mieszaj.

Kto podburza czarnych braci?
Kogo winić za brak gaci?
Oho! oho!
Komu tyłek lizał Reagan?
Kogo, co, gdy co do czego?
Oho! oho!
Z kim kojarzą Kim Ir Sena?
O kim cicho jest na plenach?
Oho! oho!
O, najmilsi bracia moi,
Powiem wam, kto za tym stoi!

Żydo-komuno-jezuito-masoneria,
Truman, Beria!
RWPG, NKWD,
I DDT, i Grupa A-B!

Co się robi na wypadek?
Czego nie chciał dożyć Dziadek?
Oho! oho!
Czemu błędy wciąż te same?
Co zgubiło Dalaj-Lamę?
Oho! oho!
Z czym znaleźli Marylin Monroe?
O czym wie najgłupszy Mongoł?
Oho! oho!
O ci, co nas jak barany…
Oni wiedzą, co jest grane!

Żydo-komuno-jezuito-masoneria,
Truman, Beria!
RWPG, NKWD,
I DDT, i Grupa A-B!

Oni zwarci i gotowi,
Ich Wałęsa i Miodowicz.
Oho! oho!
Im posłuszna jest Bezpieka,
Ich na ogniu, ech, przypiekać!
Oho! oho!
Z nimi Sopot i Opole,
O nich przy Okrągłym Stole.
Oho! oho!
Berlin, Pekin, Rzym czy Syjon
— wszędzie wlezą, wszędzie ryją!

Żydo-komuno-jezuito-masoneria,
Truman, Beria!
RWPG, NKWD,
I DDT, i Grupa A-B!
A-B-C-D-E-F-G-H-id-jot-ka!

Inna wersja

45. Gałczyński – Patos kabotyna

Są takie utwory, przy których lekturze zachodzę w głowę, jak też ich Autorom udało się wejść w posiadanie wehikułu czasu.

***

Aktor miał wejść z lichtarzem i powiedzieć: Północ!
Reżyser w siódmych potach siedział w siódmym rzędzie,
zdenerwowany strasznie i zbolały wszędzie,
bliski potu ósmego (względnie – dziewiątego),
a aktor za kulisą tak szeptał z kolegą:

— Już ja im tu pokażę! O, jak serce boli,
żem nigdy (przez intrygi!) nie miał Wielkiej Roli!
A jam jest powołany, by grywać Hamletów,
nie tylko świece wnosić jak chłopcy z bufetów,
mówić: północ! – a potem spływać w zapomnienie…
Więc ja zakładam protest! Ja cierpię szalenie!
Ale ja im pokażę!

Co mówiący, chmurą
czoło swoje ociemnił, lichtarz wziął oburącz
srebrny, prosty jak lilia, i w rytmie mazura
wpadł na scenę i stanął, i zawołał:

— Hurra!
Hurra! Obywatele! Północ! Pora czarta!
Czyli, mówiąc po prostu, już dwudziesta czwarta!
A ja pragnę prostoty! Ja chcę coraz prościej:
sercem w serce… Ja chcę się oddać Publiczności
bez reszty i różnicy: Warszawa czy Radom!

Tu gały wybałuszył, zsiniał i się nadął,
po czym – wspięty na palcach – łez swych strumień wartki
spuścił, że aż trysnęły na suflera kartki,
poczciwego garbuska, co też w siódmym pocie,
żeby zeszedł ze sceny, dawał znak idiocie.

Lecz idiota rozrabiać zaczął nie w swej roli…
A, że przedtem w bufecie zjadł nadmiar fasoli,
więc dostał skrętu kiszek na piękny początek,
zwalił się na podłogę i utracił wątek.
Następnie febra szpetna wstąpiła w kretyna;
reżyser twierdził: – grypa! zaś sufler: – angina!
(– Cokolwiek znam się na tym! Życie mnie odurza!);
po grypie przyszedł tyfus, po tyfusie – róża
nos w sposób monstrualny rozdęła błaznowi,
nogi mu odleciały, głos wydawał sowi:
— Hu, hu! Hu, hu!

…aż wreszcie oślepł i ogłuchnął,
i rozpadł się jak sedes przemieniony w próchno,
w ostatniej jeszcze chwili stuknięty niezmiernie
przez świerzb i przepuklinę pępka, czyli hernię,
skonał…

Na pogrzeb poszedł sufler i pięć osób.
Oto, obywatele, są skutki patosu!

Morał:

Jest patos wielkich uczuć – patos szczerozłoty
— i jest patos blagierski: środek na wymioty.

26. Kofta – To wszystko mafia

Publikuję jako pierwszy sensacyjny przeciek. Na kongresie w Poznaniu poniższy tekst (powstały w latach 60.) został właśnie uznany za oficjalny dokument programowy Partii!

***

Nikt nie mówi! Wszyscy się boją!
Prawda się kryje pod sedna dnem!
Zmącę wam wodę świętego spokoju,
Bo się nie boję – i wiem:

To wszystko mafia! To wszystko mafia!
Że wódka droga i że nowa ortografia!
Kiedy napiszesz niewinnego coś w klozecie,
Mafia odczyta, zapamięta cię i zgniecie!
Że dewiz nieustannie czujesz brak –
To wszystko mafia, cholerny gang!

Wstaję rano, tnę się żyletką,
Myję szyję, śniadanie jem,
Z tej świadomości chudnę i tyję,
Lecz się nie boję – i wiem:

To wszystko mafia! To wszystko mafia!
Że szukam tyle w złotej żyle i nie trafiam,
Że się zamęczam, że się rzucam jak w chorobie,
Lecz co ja zrobię, kiedy mafia jest przy żłobie?!
Że życie się układa tylko w snach –
To wszystko mafia, cholerny gang!

W tym humorze coraz gorzej
Ponuro płynie dzień za dniem…
Ja stanę Zorrem się wieczorrem!
Bo się nie boję – i wiem:

To fsysko mafia! To fsysko mafia!
Ze nie psyjeli na spikera mnię do radia,
Że mnie dyrektor znowu wezwał na rozmówkę
I że mamusia upuściła mnie na główkę,
I że dziewczyna nie mówi „tak” –
To wszystko mafia, cholerny gang!

Się zmówili na mnie jednego,
Dlatego tak nerwowo drżę!
Chcą mnie wykończyć, zbuntowanego,
Bo się nie boję – i wiem:

To wszystko mafia! To wszystko mafia!
Że nawet szóstka w totolotka się nie trafia,
Że kupon oddasz, że poczekasz do niedzieli –
Nie wygrasz nigdy, twoją forsę mafia dzieli!
Ten milion, co go miałem, trafił szlag!
To wszystko mafia! To wszystko mafia!
To wszystko mafia, cholerny gang!

Nowe szaty PiS

„Nowy program PiS będzie liczyć grubo ponad sto stron. Zamiast polityki historycznej i walki z układem, sztandarowych dotąd haseł partii Jarosława Kaczyńskiego, ma w nim być więcej o sposobach przeciwdziałania kryzysowi, planie gospodarczej modernizacji kraju oraz metodach wykorzystania unijnych środków – ustalił serwis internetowy tvp.info.”

(za: http://www.tvp.info, 5.01.2009)

Zmienić poglądy i priorytety każdy może – a jeśli nie wytrzymują one konfrontacji z życiem i/lub zdrowym rozsądkiem, to wręcz powinien. A jednak zacytowana wiadomość wywołała u mnie dziwne skojarzenia. Najpierw wyobraziłem sobie krokodyla, który po przejściu na wegetarianizm postanawia przefarbować się na czerwono. Potem Leszka Balcerowicza, jak w środku swojej kadencji w NBP dzwoni znienacka do Andrzeja Leppera i oświadcza: „Wiesz co, stary, ja chyba rzeczywiście muszę odejść„. A na koniec samego siebie głosującego na polską prawicę.

Jeśli politycy PiS przestaną wygrażać głowom obcych państw rękoczynami, obrażać dawnych kolegów z PRL-owskiej opozycji i tropić wszędzie wrogów narodu, jeśli na dodatek ograniczą używanie przedrostków „łże-” i „lumpen-” – być może poprawią swoje notowania, a z całą pewnością swój poziom kultury osobistej. Ale jednocześnie pozbawią swoją formację czegoś, co jest jej istotą. PiS przestanie być PiSem.

Hm, a może to wcale nie będzie taka wielka strata? 😀

Roman Czubiński